bar
Encyklopedia PWN
szkło czeskie, półkryształ,
rodzaj szkła o dużym współczynniku załamania światła, w którego skład, oprócz tlenków: krzemu, sodu, wapnia, wchodzą gł. tlenki baru i potasu;
szkło techn. i laboratoryjne (produkowane przez zakłady Schott Jenaer Glas GmbH w Jenie) odporne na działanie wysokiej temperatury, nagłe zmiany temperatury i działanie czynników chem. (kwasów i zasad);
szkło techniczne stosowane do wyrobu soczewek, pryzmatów i in. elementów układów optycznych (w mikroskopach, aparatach fotograficznych, lunetach, teleskopach, spektrofotometrach i in. przyrządach kontrolno-pomiarowych), a także do produkcji szkła do okularów.
uczeni żydowscy, rabini, którzy komentowali i wyjaśniali Biblię hebrajską, a zwłaszcza Prawo pisane (Torę), dostosowując jego zasady do zmieniających się warunków życia;
m. w północno-wschodniej Hiszpanii, w regionie autonomicznym Katalonia, nad M. Śródziemnym;
fiz., techn. taśma (giętka wstęga) wykonana z materiału magnet. lub zawierająca materiał magnet., stosowana do rejestracji sygnałów elektr., stanowiących przetworzone dźwięki, obrazy lub dane;
